به گزارش خبرآنلاین، آنچه سیمون را از تلفن‌های معمولی آن زمان متمایز می‌کرد، ترکیب قابلیت تماس تلفنی با ویژگی‌های یک دستیار دیجیتال شخصی (PDA) بود. در دوره‌ای که داشتن یک دفترچه یادداشت الکترونیکی یا حتی ماشین‌حساب دیجیتال شگفت‌انگیز به نظر می‌رسید، سیمون امکاناتی مانند تقویم، ماشین‌حساب، دفترچه تلفن و حتی قابلیت نوشتن یادداشت با قلم نوری (Stylus) را در اختیار کاربر می‌گذاشت. این ترکیب نخستین بار ایده «تلفن هوشمند» را عملی کرد و مفهومی را آفرید که بعدها به‌صورت طبیعی در زندگی روزمره ما ریشه دواند. جالب است بدانیم بسیاری از کاربران اولیه بیشتر از ویژگی‌های غیرتلفنی آن استفاده می‌کردند تا صرفاً تماس تلفنی.
به نقل از یک‌پزشک، وقتی امروز به نمایشگرهای لمسی حساس و دقیق نگاه می‌کنیم، شاید باورکردنی نباشد که سیمون نخستین تلفنی بود که چنین امکانی را در سال ۱۹۹۴ ارائه کرد. صفحه آن مونوکروم (Monochrome) بود و بیشتر به یک نمایشگر محاسباتی شبیه بود تا آنچه امروز می‌شناسیم. برای تعامل با دستگاه، کاربر می‌توانست از انگشت یا قلم مخصوص استفاده کند. این تجربه ابتدایی از لمس دیجیتال بعدها الهام‌بخش طراحی گوشی‌های امروزی شد. هرچند سرعت واکنش آن بسیار کند بود، اما همین نوآوری باعث شد سیمون در تاریخ فناوری به‌عنوان پیشگام صفحه‌های لمسی ثبت شود.
در زمان عرضه، سیمون حدود ۱۱۰۰ دلار قیمت داشت که اگر با تورم امروز محاسبه کنیم، بیش از ۲۴۰۰ دلار می‌شود. این مبلغ معادل خرید یک لپ‌تاپ پرچمدار یا حتی گوشی‌های لوکس امروزی است. به همین دلیل، این دستگاه تنها در دسترس گروه محدودی از مدیران، شرکت‌ها و علاقه‌مندان جدی فناوری قرار گرفت. بسیاری از مردم عادی هرگز حتی سیمون را از نزدیک ندیدند. همین قیمت بالا یکی از دلایلی بود که فروش آن چندان گسترده نشد، هرچند از نظر تاریخی جایگاه ویژه‌ای به خود گرفت.
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های سیمون، باتری آن بود. این دستگاه تنها حدود یک ساعت مکالمه مداوم شارژ داشت و پس از آن باید شارژ می‌شد. تصور کنید فردی که می‌خواست از دفترچه تلفن دیجیتال، تقویم یا حتی قابلیت ارسال فکس استفاده کند، دائماً با هشدار اتمام شارژ روبه‌رو می‌شد. همین محدودیت بزرگ نشان می‌دهد که چرا بازار هنوز آماده پذیرش گسترده گوشی هوشمند نبود. با این حال، این نقص به‌نوعی مسیر تحقیق و توسعه در حوزه باتری‌های قابل‌حمل را شتاب بخشید.
یکی از عجیب‌ترین قابلیت‌های سیمون امکان ارسال و دریافت فکس بود، ویژگی‌ای که حتی بسیاری از لپ‌تاپ‌های آن زمان هم نداشتند. این توانایی باعث می‌شد مدیران و کارمندان بتوانند بدون نیاز به دستگاه‌های بزرگ اداری، اسناد ضروری خود را در هر مکانی منتقل کنند. این قابلیت در نگاه امروز شاید پیش‌پاافتاده به نظر برسد، اما در دهه نود میلادی، داشتن چنین ابزاری در جیب یک انقلاب اداری محسوب می‌شد. همین قابلیت باعث شد سیمون بیشتر شبیه یک ابزار تجاری باشد تا وسیله‌ای برای استفاده عمومی.
وزن سیمون حدود ۵۰۰ گرم بود که تقریباً دو برابر گوشی‌های امروزی به شمار می‌آید. وقتی کاربر آن را در دست می‌گرفت، بیشتر حس حمل یک وسیله اداری داشت تا یک وسیله شخصی. این وزن بالا، به‌ویژه هنگام مکالمه طولانی، آزاردهنده می‌شد. همین مسئله باعث شد بسیاری از خریداران بالقوه ترجیح دهند همچنان از تلفن‌های کوچک‌تر و سبک‌تر استفاده کنند. با وجود این محدودیت، سیمون مسیر گوشی‌های چندکاره را هموار کرد.
پیش از آنکه واژه «اپلیکیشن» وارد فرهنگ فناوری شود، سیمون مجموعه‌ای از نرم‌افزارهای داخلی داشت. این نرم‌افزارها شامل ماشین‌حساب، تقویم، دفترچه تلفن، و حتی برنامه‌ای برای نوشتن یادداشت بودند. برای بسیاری از کاربران این تجربه شبیه داشتن یک کامپیوتر جیبی بود. همین قابلیت بعدها الهام‌بخش فروشگاه‌های نرم‌افزاری (App Stores) شد. بنابراین سیمون را می‌توان پدر مفهومی دانست که امروز دنیای دیجیتال ما را شکل داده است.
اگرچه عمر تجاری سیمون کوتاه بود و به‌سرعت از بازار کنار رفت، اما میراث آن در صنعت تلفن همراه ماندگار شد. این دستگاه نخستین بار نشان داد که تلفن می‌تواند چیزی فراتر از وسیله‌ای برای تماس باشد. ایده ترکیب ارتباطات، ابزارهای اداری و سرگرمی دیجیتال در یک دستگاه واحد، از سیمون آغاز شد و بعدها توسط شرکت‌هایی چون نوکیا، بلک‌بری و در نهایت اپل ادامه یافت. سیمون را می‌توان جرقه‌ای دانست که شعله انقلاب گوشی‌های هوشمند را روشن کرد.
۵۸۵۸
